Het verwoesten van cirkels door zelf te draaien

Neen, ik ga me niet nogmaals afvragen of de geschiedenis nu lineair of cyclisch verloopt. Die kwestie heb ik met mijn groepsgenoot van de!KunstHumaniora Sieglinde al tot in den treure uitgediept. Ik wil het in deze post hebben over de voorstelling Ghost Writer and the Broken Hand Break van Miet Warlop. Laat mij u meenemen naar zaterdag 16 maart, deSingel.

Drie in zwart geklede mensen komen het podium op, nemen elk een plaats in de drie lichtcirkels in en beginnen rondjes te draaien. Na een tweetal minuten bedenk je jezelf dat dit onmogelijk gezond kan zijn en je vraagt je af wanneer ze zullen stoppen met draaien en de effectieve voorstelling begint. Het antwoord daarop is simpel: niet.

Na tien minuten heeft een van de twee draaiende mannen een sigaret opgestoken. Je vraagt je af hoe in godsnaam de menselijke anatomie het blijven draaien mogelijk maakt. Op een gegeven moment geraak je al je vragen kwijt aan de trance die de draaiende lichamen jou opleggen. Je hoofd begint zelf te tollen en je stapt mee in de waanzinnige, draaiende wereld van de artiesten. Alsof het draaien nog niet uitdagend genoeg was, krijgen de artiesten -zonder ook maar één seconde te stoppen met draaien- instrumenten aangereikt en beginnen ze muziek te spelen. Je ogen zijn nu écht gekluisterd aan die wezens die je niet kan vatten in één beeld, simpelweg omdat ze er de hele tijd anders uitzien. Is dit hypnose?

Naast mijn ongelooflijke fascinatie voor deze performance, wens ik een ietwat filosofischer licht te schijnen op de voorstelling. De draaibeweging van de kunstenaars heeft me doen stilstaan bij de alledaagsheid, zoals Heidegger die beschreef als een onderdrukking van de zijnsvraag. Of eerder, het heeft me doen stilstaan bij de manier waarop de alledaagsheid doorbroken kan worden. Kan je de eindeloze cirkels van de alledaagsheid doorbreken door zélf zo'n cirkel te worden? Concreet betekent dit volgens mij: kan je het besef van de alledaagsheid intensiveren door je er ten volle van bewust te zijn, en als gevolg deze sluier van sleur van je afschudden? Ik denk dat de drie artiesten hier tijdens de 45 minuten durende draaisessie zeker in zijn geslaagd, maar het bewijst mij bovenal dat de alledaagsheid destructiever en meer aanwezig is dan we zelf beseffen.

Volgens mij is kunst altijd een aanval op de alledaagsheid. In mijn eerdere post heb ik al gesproken over de onvermijdelijke impuls om kunst te creëren. Deze impuls is overweldigend en je kan als kunstenaar niet anders dan je eraan overgeven. Misschien is kunst wel exact wat Lichtung is. Of toch een product van Lichtung.